Noosfera – dosłownie „sfera umysłu” lub powłoka mentalna Ziemi – to słowo i koncepcja wspólnie ukute przez Édouarda Le Roya, francuskiego filozofa i studenta Henriego Bergsona, jezuickiego paleontologa Pierre’a Teilharda de Chardina oraz rosyjskiego geochemika Vladimira Vernadsky’ego w: Paryż, 1926 r. U podstaw podstawowej definicji noosfery leży podwójna percepcja: że życie na Ziemi jest jednością stanowiącą cały system znany jako Biosfera; i że umysł lub świadomość życia – ziemska warstwa myślowa – stanowi jedność, która jest nieciągła, ale współistnieje z całym systemem życia na Ziemi, w tym z nieorganicznymi systemami wsparcia. Trzecią krytyczną przesłanką wynikającą z pierwszych dwóch jest to, że Noosfera określa nieunikniony kolejny etap Ewolucji lądowej, który pochłonie i przekształci Biosferę.
To, w jaki sposób może nastąpić ta Ewolucyjna zmiana, leży u podstaw eksperymentu, Noosfery II. Chociaż niewiele wiadomo na temat Édouarda Le Roya, nasze pomysły na noosferę i przejście od biosfery do noosfery w dużej mierze wywodzą się z poglądów Teilharda de Chardina i Vernadsky’ego, a także z pracy amerykańskiego fizyka Olivera Reisera. Więc Podsumujmy te punkty widzenia poniżej.
1. Pierre Teilhard de Chardin przewidział pojawienie się Noosfery w szczytowym mistycznym momencie zwanym Punktem Omega. Ten moment byłby wynikiem interakcji rosnącej aktywności sieci Ludzkich, tworzących wysoce naładowaną „warstwę myślową”. Teilhard mówi o istnieniu planet z noosferą – planet, na których warstwa myślowa przechodzi do etapu, w którym wytwarza noosferę, Teilhard de Chardin napisał o „… sieci powiązań… coraz bardziej dosłownie obecnych w niezmierzonym organizmie jako obraz układu nerwowego… . ”Ten układ nerwowy byłby funkcją„ … geotechnologii rozszerzającej ściśle współzależną sieć swoich przedsiębiorstw na całym świecie … ”
Od śmierci Teilharda de Chardina w 1955 r., Kiedy jego książki mogły wreszcie zostać opublikowane, a zwłaszcza Fenomen człowieka (1959) i Przyszłość człowieka (1964), awans Biosfery do etapu przejściowego, technosfery, stał się wirtualny spełnienie warunku de Chardina dla manifestacji Noosfery, Globalnej sieci Informacyjnej – geotechnologii – Internetu. Jako przedostatni etap w rozwoju rzeczywistej, swobodnie działającej warstwy myślenia, Internet jest środkiem do elektronicznego łączenia noosfery przed mistycznym momentem Punktu Omega – „W tym węźle ostatecznej syntezy, wewnętrzna iskra świadomości, która ewolucja powoli zamieniła się w ryczący ogień, który ostatecznie pochłonie sam Wszechświat. Nasze starożytne pragnienie ucieczki z tej żałosnej kuli zostanie w końcu zaspokojone, gdy ogromna przestrzeń Kosmicznej materii zapadnie się niczym Hiperszeka matematyka w absolutnego Ducha. ”
2. Vladimir Vernadsky i szkoła rosyjska. Vernadsky, kluczowy teoretyk Biosfery (Biosphere, 1926), wziął za punkt wyjścia dla nadejścia noosfery zagadnienie spalania biogeochemicznego, reprezentowane przez myśl człowieka przełożoną na formę pracy technologicznej. Chociaż nigdy nie użył słowa „technosfera”, warunek Vernadskiego dla nadejścia noosfery prawie wszystko zakłada istnienie technosfery, ponieważ jego zdaniem wpływ industrializacji faktycznie wpływa na czas geologiczny, powodując fazę mutacji znaną jako Przejście Biosfery-Noosfery. Vernadsky doskonale zdawał sobie sprawę z politycznych i środowiskowych implikacji przyspieszonego wzrostu maszyny w społeczeństwie ludzkim, które napisał: „postępuje w postępie geometrycznym, podobnie jak wytwarzanie żywej materii, w tym człowiek … Mężowie stanu powinni być świadomi obecny elementarny proces przejścia biosfery do noosfery … podstawowa właściwość energii biogeochemicznej jest wyraźnie ujawniona we wzroście energii swobodnej w biosferze wraz z postępem czasu geologicznego, szczególnie w odniesieniu do jej przejścia w Noosferę. ” Problemy w biogeochemii II (1944)
W czasie od śmierci Wernadskiego w 1945 r. Jego warunek szczytowy spalania biogeochemicznego w celu wytrącenia Noosfery został spełniony w złożonym fakcie globalnego ocieplenia. Mało znany na Zachodzie, Vernadsky cieszy się ogromną postacią w Rosji, gdzie jego myśl wpłynęła praktycznie na całą rosyjską naukę od jego czasów, odradzając takie szkoły jak kosmizm, postrzeganie procesów kosmicznych w sprawach ziemskich oraz wiele podgrup w Rosyjskiej Akademii Nauk. poświęcony badaniu implikacji i aspektów jego pomysłów. Należą do nich praca N. A. Kozyrewa na czas, Aleksieja Dmitriewa na temat transformacji pól słonecznych oraz szkoła Kaznaczewskiej Antropoekologii kosmicznej.
3. Oliver Reiser. W swojej książce Kosmiczny humanizm (1966) Oliver Reiser, niezwykły i mało znany amerykański fizyk-wizjoner i myśliciel systemów, rozwija swój pomysł na noosferę. W rozdziale zatytułowanym „Promieniowanie pasów myśli” przedstawia pojęcie ziemskich pól psi. Jego dość skomplikowana teoria – Pola Psi i Światowy Sensorium – oparta jest na dwóch odkryciach nieznanych Vernadsky’emu, ani, jak się wydaje, Teilhardowi de Chardinowi – DNA i pasów radiacyjnych Ziemi. Reiser przypuszczalnie lokalizuje mózg świata – noosferę – w polu elektromagnetycznym pasów radiacyjnych, w tym program DNA, który tworzy „planetarne pasy myślowe”. Podczas gdy Vernadsky i Teilhard de Chardin są dość niejasne w rzeczywistym opisie noosfery Reiser dostarcza wiele szczegółów naukowych, integrując ewoluujące elementy nauki w system kosmoekologii, w tym koncepcję synchronizacji Carla Junga.
W „Projektach Prometeusz i Kriszna”, Załącznik II do swojej fascynującej syntezy, Reiser w pełni rozumie wkład Wernadskiego i Teilharda de Chardina. Reiser cytuje zwrócenie uwagi Vernadsky’ego na proces syntezy społecznej, „dzięki której ludzkość staje się jedną całością w życiu Ziemi, a epoka psychozoiczna biosfery ziemskiej zostaje przekształcona w noosferę”. Biorąc pod uwagę sekwencję sferycznych powłok tworzących cały system ziemia – barysphere, litosfera, hydrosfera, atmosfera i biosfera – pisze: „Teraz procesy ewolucji kulturowej w końcu wygenerowały kolejną otoczkę, nałożoną na Biosferę, tj. arkusz humanizowanej i uspołecznionej materia, „która jest Noosferą” (str. 557, Kosmiczny humanizm).
4. Jung, Fuller, Sheldrake, Russell, Biosphere 2, i in. Po pracy syntezatora Reisera, niektórzy myśliciele zajęli takie pojęcie pola noosfery lub psi, choć żadne z nich nie zbliżyło się do kompletności systemu Vernadsky’ego, de Chardina czy Reisera. Praca Carla Junga na temat synchroniczności i teorii archetypowej jest naturalnym dodatkiem do teorii noosfery, która zakładałaby wspólną „zbiorową nieświadomość” – noosfera jest wspólnym zbiorowym świadomym polem Ziemi. Idea synchroniczności zakłada ponadto metodę telepatii lub parapsychologiczny środek komunikacji w obrębie wspólnego pola nieświadomości zbiorowej. Usprawiedliwienie teorii Junga (i Reisera) przyszło wraz z odkryciem w 1973 roku przez Martina Shoenbergera (I Ching i kod genetyczny, Ukryty klucz do życia, 1973) o dokładnej tożsamości kodu binarnego I Ching i DNA, odkrycie, które musiało poruszyć kwestię synchronicznego medium komunikacyjnego w jakimś wielkim planetarnym polu myśli – World Sensorium.
W Rupert Sheldrake’s A New Science of Life: The Hypotheis of Formative Causation (1982) pojęcie pola morfogenetycznego posuwa wyjaśnienie zasadniczo telepatycznego środka wewnątrzgatunkowego. Pojęcie globalnego mózgu (1982) Petera Russella opiera się na metaforze komunikacji elektronicznej i układu nerwowego Noosfery, aby ustalić ideę noosfery jako Globalnego Mózgu Planetarnego. Koncepcje Buckminstera Fullera dotyczące opracowania postrzegania Ziemi przez cały system – Synergetics: Explorations in the Geometry of Thinking (1975) i Operating Manual for Spaceship Earth (1969) – są również fundamentalne dla teorii noosfery jako nieodłącznej części poglądu Planety jako ewoluujący organizm, idea wyrażona również w hipotezie Gaia Jamesa Lovelocka (1981).
Należy również zacytować prace projektu Ecotechnics Institute / Biosphere 2, który ewoluował w latach 80. i 90. Obejmuje to pracę Tango Snydera, Johna Allena i Marka Nelsona, a także pionierów rzeczywistego eksperymentu z biosferą 2 poza Tucson, 1991-1993. Podczas gdy katalog biosfery (1985), pod redakcją Tango Snydera, jest pierwszym, który w pełni opracował opis technosfery, Space Biospheres (1989) Allena i Nelsona definiują dwie inne sfery, które można nazwać podfunkcjami technosfery: cyberprzestrzeń – Geograficzna sieć informacyjna Teilharda de Chardina – i etnosfera, którą Historia Kosmiczna określiłaby jako pole hybrydowej Planety ludzkiej połączonej z cyberprzestrzenią i prowadzącej nieświadomie, ale technologicznie zjednoczone życie w technosferze. Podczas gdy większość prac projektu Biosphere 2 (Life Under Glass, A Look Inside Biosphere 2, autorstwa Abigail Ailing i Mark Nelson, 1993) miała na celu sprawdzenie, jaka może być możliwość przeniesienia biosfery Ziemi na inne planety – mianowicie Mars – mimo to wysiłek eksperymentalny sam w sobie zwiększał możliwość wyrwania się człowieka z formy, podczas gdy na Ziemi, aby doświadczyć w określonym środowisku natury biosfery – i robiąc to świadomie, faktycznie antycypując noosferę.
Podsumowując, należy wspomnieć o tym, że w wirtualnej noosferze, w Internecie, znajduje się strona internetowa przeprowadzająca testy w globalnej świadomości, zatytułowana „Global Consciousness Project: Rejestrowanie koherencji i rezonansu na świecie. ”Noosfera jest zdefiniowana przez tę grupę internetową„ jako suma całej ludzkiej wiedzy i doświadczenia. Obejmowałoby to wszystko, od naszych najbardziej prywatnych marzeń po naszą wiedzę o samym Wszechświecie. Dzięki przyspieszeniu technologii jako katalizatora, nasza Noosfera rozwija się w najszybszym tempie w historii. ”
We współczesnej Rosji Noosfera przeszła na etap ustanawiania różnych wersji „Kongresu Noosferycznego”. W Ałtaju jeden z takich wysiłków miał na celu funkcjonowanie w ramach istniejącego systemu rządów parlamentarnych jako biosferyczny komitet sterujący o wyższej świadomości. Drugi wysiłek znany jest jako Duchowe Ekologiczne Światowe Zgromadzenie Noosfery (www.newhumanity.org.ru), które już rozpoczęło proces ustanawiania standardów, „dzięki którym ludzkość stanie się jedną całością w życiu Ziemi”. należy dodać, że ogólnie w latach 80. i 90. idea noosfery lub globalnej świadomości mózgu lub Gaia stała się powszechną wiarą w ruch New Age.
5. José Argüelles / Valum Votan. Dzieło José Argüellesa (Valum Votan) stanowi istotny wniosek w teorii Noosfery, która jednocześnie stawia pierwsze kroki w kierunku stworzenia eksperymentalnych technik rzeczywiście przyspieszających noosferę do świadomej manifestacji. Podstawową przesłanką teorii Noosfery Arguellesa jest to, że może ona przejawiać się jedynie poprzez świadomy wysiłek przynajmniej świadomej i oświeconej ludzkiej mniejszości. Aktywizm Arguellesa do manifestowania Noosfery rozpoczął się od pracy nad stworzeniem Pierwszego Festiwalu Cała Ziemia (1970), którego wizją było założenie globalnej wioski połączonej modlitwą i medytacją z innymi punktami wydarzeń na planecie. Ta przełomowa okazja doprowadziła go do kontaktu z astrologiem i filozofem całego systemu, Duńczykiem Rudhyarem, którego Planetaryzacja Świadomości (1970) jest ostatecznym stwierdzeniem w kierunku duchowego zrozumienia noosfery jako planetarnego narządu zmysłu, otwierającego ją na „galaktyczną świadomość”. holistyczna percepcja Ziemi została przekazana w Mandali Arguellesa (1972), podczas gdy w Transformacyjnej wizji (1975) rozwinął on pogląd planetarnego Umysłu wykorzystujący model dwóch półkul mózgowych jako analogii do globalnej wschodniej i zachodniej półkuli , a także rozumienie rodzaju dialektycznego procesu ewoluującego w kierunku jednolitego pola globalnej świadomości. Ale to właśnie w Earth Ascending, ilustrowanym Traktacie o prawie rządzącym całymi systemami (1984, 1988, 1996), Arguelles w pełni wkroczył w główny nurt definiowania noosfery. Podczas syntezy pracy Teilharda de Chardin i Olivera Reisera (w pierwszym wydaniu tej książki nie był jeszcze świadomy Wernadskiego), głównym wkładem Arguellesa było ustanowienie zasady banku psi jako regulatora i przechowywania informacji oraz mechanizm wyszukiwania Noosfery. W percepcji Ziemi Wznoszący się bank psi / noosfera zawsze działał tak długo, jak długo istniało życie na Ziemi, ale aż do chwili w najbliższej przyszłości, Omega Point Teilharda de Chardina, pozostawał w nieświadomości.
Opis i definicja banku psi były pierwszym krokiem w opisie mechanizmu świadomości noosfery. W związku z tym Bank PSI jest odpowiedzialny za moderowanie różnych etapów nie tylko w ewolucji życia, ale także w ewolucji świadomości. Wynika to z faktu, że program banku Psi utrzymywany między paskami promieniowania elektromagnetycznego Van Allena (zgodnie z założeniami Reisera) składa się ze struktur informacyjnych DNA, które z kolei są regulowane przez pole czterech dwubiegunowych „płyt psi” – rzeczywisty aparat rozrządu Noosfera.
W 1969 r. Arguelles pisał już o I Ching jako modelu komputerowym, co zostało odnotowane we Wstępie do I Ching Schønbergera i Kodeksu genetycznego. Dzięki modelowi Banku PSI Arguelles był w stanie wziąć kod I Ching / DNA jako rodzaj planetarnego programu komputerowego i matematycznie zintegrować go z kodem matematycznym systemu kalendarza Majów, Tzolkin. Wspólny klucz matematyczny, jak odkrył Arguelles, polegał na tym, że każdy magiczny kwadrat z ośmiu (ta sama matryca matematyczna, co DNA / I Ching) ma tablicę 260, to znaczy każdy rząd zawsze sumuje się do 260, poziomo lub pionowo.
Arguelles wiedział, że ta liczba jest kluczem do TZOLKINa, „Macierzy Czasu” 13 x 20 (= 260), na której oparty jest kalendarz Majów. Wykorzystując hipotezę Reisera o polu psi jako rodzaj paska myślowego DNA znajdującego się w polu promieniowania, znajdując klucz projektowy do umieszczenia DNA w matrycy Tzolkin, Arguelles był w stanie odblokować wielki system kodów leżący u podstaw programów rządzących Historią manifestacja Cywilizacji i jej bliskie przekształcenie w etap Galaktycznej Cywilizacji i świadomości – zamanifestowana Noosfera.
Pracując przez wiele lat z TZOLKINem jako Matrycą permutacyjną, która stanowi najwyższą doskonałość Kalendarza Majów wśród wszystkich światowych Kalendarzy, i po swoim dekodowaniu Noosferycznym w ZIEMIA WSCHODZĄCA (Earth Ascending), Arguelles przeszedł do dwóch kolejnych przełomowych Noosferycznych punktów zdarzeń. Jedną z nich była globalnie zsynchronizowana medytacja, Harmoniczna Konwergencja, która faktycznie pracowała z założeniem planetarnego pola świadomości poprzez skupienie medytacji proroczo w Czasie, aby miały miejsce w kluczowych świętych miejscach na całej planecie; oraz towarzyszący mu tekst, Faktor Majów ~ ścieżka poza Technologie (Mayan Factor, Path Beyond technology) (1987).
W Faktorze Majów, rozumiejąc Matrycę Kalendarza Majów 13 x 20 TZOLKIN jako regulator Czasu Ziemskiego regulatora Banku PSI, Arguelles był w stanie ustalić, że Wielki Cykl Historii, Czas trwania 13 Baktunów, lub 260 katunów, jest podstawą Long Countu Majów, od 3113 p.n.e do 2012 r., Był również matematycznie nie do odróżnienia od matrycy Tzolkina. Oznaczało to, że cała Historia była funkcją programu Banku PSI.
Tak zdefiniowany Wielki Cykl dał również precyzyjny timing do trzeciego i czwartego członu równania Holonomicznego – „Człowiek przekształca Naturę” – teraz zdefiniowany jako cykl historii od 3113 p.n.e do 1987 r .; podczas gdy „Natura ocenia transformację Człowieka” jest zdefiniowana przez krótki okres między 1987 a 2012 rokiem. Piąty i końcowy termin „Człowiek i natura Syntetyzują” zacznie się po zakończeniu cyklu historii w 2012 roku. Był rok 2012 Omega Point Teilharda de Chardina ? Jeśli tak, to okres między 1987 a 2012 r. określałby również jako czas przejścia Vernadsky’ego w Biosferę i Noosferę.
PAN Poland 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.